Mijn baan als docent Engels voor toekomstige stewardessen is druk, hectisch en zwaar. Ik ben het type dat altijd maar doorgaat en daardoor merkte ik een jaar geleden niet dat ik erg moe was. Toen ik in de zomer vakantie had, was dat wel anders. Ik was extreem vermoeid en ben met mijn klachten naar de huisarts gegaan. Daar bleek dat ik al een tijd de ziekte van Pfeiffer had. Dit werd opgevolgd door nog drie virusinfecties. Na de zomer ben ik wel weer gaan werken, maar op halve kracht. Al snel kreeg ik hevige rugpijnen, blaasproblemen en aanvallen van duizeligheid. Dit werd zo erg dat ik met regelmaat flauwviel. Vrij snel daarna ben ik helemaal thuis komen te zitten.
In het ziekenhuis ben ik onderzocht door de neuroloog. Ik heb heel wat MRI scans gehad, maar er was niets geks te ontdekken. De conclusie was dat ik geen ‘afwijkingen’ had. Er was niets mis met mijn lichaam, maar toch voelde ik de pijnen en duizeligheid. Ook was de kracht in mijn armen en benen inmiddels drastisch afgenomen, waardoor ik soms door mijn benen zakte.
Via de huisarts werd ik uiteindelijk doorgestuurd naar Mariëtte van Kooten. Zij heeft veel ervaring op het gebied van neurologische klachten en zou mij gaan behandelen voor de symptomen. Vanaf het moment dat ik bij haar binnenstapte, stelde zij al de juiste diagnose. Zij benoemde wat er mankeerde: ik had last van functionele neurologische symptomen. Dit werd later ook bevestigd door de artsen. Het betekent dat er geen lichamelijk aanleiding te ontdekken is voor de klachten, maar dat mijn hersenen wel signalen sturen naar mijn zenuwen en spieren, die de pijn en krachtafname veroorzaken.
Het is wellicht het beste te vergelijken met fantoompijn. Ook dan sturen je hersenen signalen van pijn, terwijl de ledematen die pijn doen niet meer aan het lichaam verbonden zijn. Het is een moeilijke situatie, omdat er geen medicijnen of pijnstillers voor bestaan. Mariëtte vertelde mij dat zij de software in mijn hersenen als het ware ging resetten. Dat klinkt misschien gek, maar ik moest mijn hersenen leren dat er geen pijn is in de ledematen waar het signalen naartoe stuurt.
De eerste weken hebben we vooral veel gesprekken gehad. Twee keer per week kwam ik bij Mariëtte en coachte ze me als het ware. Na een aantal weken zijn we begonnen met gerichte oefeningen om mijn armen en benen aan te sterken. Door helemaal bij nul te beginnen leer je de hersenen dan weer de juiste signalen te sturen. En dat werkte! Die hevige pijnen die ik had, zijn nu echt veel minder.
Inmiddels train ik per keer één uur. Ik richt me dan een half uur op conditie en een half uur op kracht. Dit doe ik inmiddels in de sportschool, omdat ik daar niet aan specifieke trainingstijden verbonden ben. Dat betekent niet dat Mariëtte niet meer betrokken is bij de behandeling. Ik heb nog steeds op regelmatige basis contact met haar om te bespreken hoe het met me gaat. Daarnaast heeft zij mij doorverwezen naar een andere hulpverlener, die mij nu coacht. Ik zal rustig aan mijn oude leven weer op moeten pakken. Het liefst zou ik volle bak weer aan het werk gaan en overal vol inspringen, maar dat kan gewoon niet. Dat proces is waar deze dame me bij helpt.
Ik ben Mariëtte echt heel dankbaar voor alles wat ze heeft gedaan voor mij. Ik ben nog niet de oude, maar inmiddels werk ik wel weer acht uurtjes per week. De hevige pijnen zijn nu veranderd in een soort tinteling. Hoe het zich verder ontwikkelt blijft afwachten, maar ik heb goede hoop. Zonder Mariëtte was dit niet gelukt! Het liefst zou ik haar inlijsten, zo blij ben ik met haar.
Locatie: Fysiotherapie Weidevenne (Purmerend)